بازگشت
چشم خورشید
مولانا عبدالکبیر مولانا عبدالکبیر "فرخاری"

 

به منا سبت استرداد استقلال کشور

 

          آزادی        

امان الله جهاندار جهان شد

درخت نخل استمگر خزان شد

هیولای مخوف از بن بر افتاد

وطن آزاده از بند ددان شد

ز بطن دودمان شام دیجور

یلی سر قافل راه زمان شد

چو خورشید یزک تاب سیه سوز

حریم تیره را پرتو فشان شد

نظام برده داری زین گهر سنج

زپا افتید و دفن خاکدان شد

گسست زنجیر از پای غلامان

هژبر تیز چنگ کامران شد

برین پیکار و رزم و قهرمانی

بلند آوازه تا هفت آسمان شد

شهان سرمایه ی کانون رنج اند

به رغم عرف این شه مهربان شد

وطن چون پیر با قلب غم انگیز

روان تازه بخشیدش جوان شد

ز کندی زمان آشفته خاطر

به اوج بام رفعت نردبان شد

به فرق و سینه و پای ستمکیش

خدنگ و خنجر و گرز گران شد

ز فتوای امام و قاضی شهر

فرو چادر ز سیمای زنان شد

به میهن جامه ها از حله می بافت

ولی جغدان به آشوب و فغان شد

به سود ملت رنجور از فقر

کلید قفل گنج شایگان شد

به نیم قاره ی هند کهن سال

گشن اندیشه ی ما پاسبان شد

کهان از فکرت تاریک و باطل

حریف دانش و فکر مهان شد

چو دژخیمان لباس دین به بر کرد

برایدن" حامی بی مایگان شد”

و"مکناتن" که چلتاری بسر بست

مریدش صوفی و ملا و خان شد

بدان تمکین که ره پیمود سالار

زبون پنجه ی اهریمنان شد

چنو هر یک به میهن عشق ورزید

طلسم جهل و ظلمت را نشان شد

درین مکتب کسی آسوده نغنود

ازان" فرخاری" دور از آشیان شد

 

 

ونکوور - کانادا

 

محترمه عزیزه "عنایت"!

کامگار باشید. اگر ردیف ابیات نازنینت را جمع میآوردید که مارا نیز در بر میگرفت خوش بخت میبودیم.

 

 

فکر رسا"عنایت"، با زیب و فر نماییم

دامان پاک میهن، پر از گهر نماییم

دخت ادیب کشور، چون نور چشم خورشید

از فکرت و خیالت، کحل بصر نماییم

چون موج بی توقف، داری سرود زیبا

در آسمان پرواز، زان بال و پر نماییم

در چادر عفیفت، گردد نماز مقبول

تاج مرصع خود، زیبد بسر نماییم

از جاده ی خرافات، از راه بی سر انجام

از ظلمت و سیاهی، باید گذر نماییم

از تار ریش زاهد، ساز و نوا نخیزد

تنبور پر صدا را، تار تتر نماییم

طالب به روز روشن، ببریده گوش و بینی

از کتله های مظلوم، رفع خطر نماییم

از ترس دیو وحشی، یا قاضی ستمگر

تا کی به ملک دیگر، عزم سفر نماییم

حق را به دست ناریم، در بستر زمانها

بر رفتن سر خود، پروا اگر نماییم

تو مایه ی امیدی، در شام تار و دیجور

زن را به نور دانش، باید خبر نماییم

فرخاری در زبانت، ضعف سخن سراییست

باید ازین هنرور کسب هنر نماییم

 

 

 

گوهر سیراب

 

یارم شبی به رخـــت سفـــر خــواب دیـــده ام           لعلش حریف گوهر سیراب دیــده ام

گاه شدن به چشمــه ی خورشـــید پـــرگهــــر           آب رخش به کاسه ی مهتاب دیـده ام

سرو روان چوطوبـــی طنـــازودلفـــریــــــب           موج هنربه غبغب گرداب دیـــــده ام

درآسمان چهره ی گـــلگــــون چون شفـــــق            جای نماز دردل محـــراب دیــــده ام

گفتم شوم چوصخره ی سنگین بجای خـــــود           خود درحریم جلوه ی سیماب دیـده ام

تامرغ خواب پرکشـــــید ازبــــستر خیــــــال           دلبر به روی بسترسنجاب دیـــــده ام

درروشنی موجه ی رخســــارچــون گـــلاب           مهر منـــیر عالـــم اسبــاب دیـــده ام

آمد، شـــــدن بــــه پهنـــه ی گیتــــی بیقـــرار          آشفته تر زگــرد ش دولاب دیـــده ام

بررغم عرف زلف ورخش همچو روزوشب           در تنگنای زندگی احبــاب دیــــده ام

روی جهـــان بـــه کشـــور افغــان نمیـــرسد           همچون بهشت گلشن بلخاب دیــده ام

تامیکشم پیالـــه زساقــــی بـــه بــــزم و رزم           شرب مدام و لذت نــایــاب دیـــده ام

استمگری که غرقــه به خون ساخت میهنـــم           پنجاب را به پنجه ی سیلاب دیـده ام

ظلمت پرســت دردل شـــب میکـــند مقـــــام           دیو سیه به خانه ی ارباب دیــــده ام

داری تـــو (فضل) درصـــدفـــت در آبــــدار          جایت سکوی مأمــن آداب دیــــده ام

 

میهن پرست دزد نگردد به حکم عـقل

(فرخاری) به زهرکسی رهیاب دیده ام


August 15th, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان